بهار 1387 - از جنس دل

در گذشته مرا برادرى بود که در راه خدا برادریم مى‏نمود . خردى دنیا در دیده‏اش وى را در چشم من بزرگ مى‏داشت ، و شکم بر او سلطه‏اى نداشت ، پس آنچه نمى‏یافت آرزو نمى‏کرد و آنچه را مى‏یافت فراوان به کار نمى‏برد . بیشتر روزهایش را خاموش مى‏ماند ، و اگر سخن مى‏گفت گویندگان را از سخن مى‏ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى‏نشاند . افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان ، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان . تا نزد قاضى نمى‏رفت حجّت نمى‏آورد و کسى را که عذرى داشت . سرزنش نمى‏نمود ، تا عذرش را مى‏شنود . از درد شکوه نمى‏نمود مگر آنگاه که بهبود یافته بود . آنچه را مى‏کرد مى‏گفت و بدانچه نمى‏کرد دهان نمى‏گشود . اگر با او جدال مى‏کردند خاموشى مى‏گزید و اگر در گفتار بر او پیروز مى‏شدند ، در خاموشى مغلوب نمى‏گردید . بر آنچه مى‏شنود حریصتر بود تا آنچه گوید ، و گاهى که او را دو کار پیش مى‏آمد مى‏نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیکتر است تا راه مخالف آن را پوید بر شما باد چنین خصلتها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشى گرفتن . و اگر نتوانستید ، بدانید که اندک را به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن . [نهج البلاغه]

گل انتظار
نویسنده: علیرضا منصوری نوری چهارشنبه 87 فروردین 14 ساعت 2:33 صبح
تا حالا دقت کردید که یک گل وقتی که می خواد سبز بشه اول یک زخم کوچیک روی زمین درست میکنه. یواش یواش که گل بزرگتر می شه، زخم هم عمیقتر و دردناکتر می شه. ولی هیچ کس به زمین ایراد نمی گیره که چرا این همه درد رو تحمل می کنه. حالا اگر دل رو به زمین تشبیه کنیم و انتظار رو به گل، نباید کسانی رو که ترجیح میدن این گل انتظار رو در دلشون پرورش بدن زیاد سرزنش کرد. امان از وقتی که همه اهل پرورش گل و گیاه باشن.
نظرات شما ()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ
وای دلم یک جمله برای تو ... روضه یا امام رضا علیه السلام [عناوین آرشیوشده]