سلام

امروز ایمیلی برام رسید که این وبلاگ در مسابقه ی وبلاگ نویسی با موضوع امام زمان روحی فداه جزء 10 وبلاگ اول شده.

ای آقای من! ای صاحب من! ای امام من! شما خودتون می دونید که من هیچ کاری نکردم. این لطف و عنایت شماست که به این زبان ناتوان و آلوده این لیاقت رو داد که به مدال از شما گفتن مزین بشه.

بازم یادم انداختی که چقدر غافلم. باز هم نشون دادی که به ما رو می بینی و از حال ما باخبری ای کاش ما هم اینطور بودیم. کمکمون کن که اینطور باشیم.

یا ایها العزیز مسنا و اهلنا الضر و جعنا ببضاعت مزجات فاوف لنا الکیل و تصدق علینا ان الله یجزی المتصدقین.

خانه دل ما را از کرم عمارت کن             پیش از آن که این خانه رو نهد به ویرانی

شدم یار تو و از تو ندیدم یاری و خواهم                که یار من شوی ای یار و یاریهای من بینی

این روزها همش پرت میشم تو گذشته. یادش بخیر...

تا حالا دقت کردید که یک گل وقتی که می خواد سبز بشه اول یک زخم کوچیک روی زمین درست میکنه. یواش یواش که گل بزرگتر می شه، زخم هم عمیقتر و دردناکتر می شه. ولی هیچ کس به زمین ایراد نمی گیره که چرا این همه درد رو تحمل می کنه. 
حالا اگر دل رو به زمین تشبیه کنیم و انتظار رو به گل، نباید کسانی رو که ترجیح میدن این گل انتظار رو در دلشون پرورش بدن زیاد سرزنش کرد. 
امان از وقتی که همه اهل پرورش گل و گیاه باشن.

باشد اگر چه باز نگاهم نمی کنی                  آماده ام همیشه بیایم کنارتان

امام رئوف من!
امشب نیز ما را خواندی و نخواسته و ندانسته زائر تو شدیم. حالا که خواندی... حالا که آمدیم...
خداوند به دل شما صبر بدهد در این عزا.
ما را در زمره عزاداران جد غریبت حسین بپذیر و اشک چشم و سوز دل ما را در این ماتم جانسوز زیاده بفرما.